Dankbaar voor het leiderschap van mijn vader
Toen ik elf jaar was verloor ik mijn vader, iets wat geen enkel kind zichzelf zou toewensen. Iets wat geen enkele moeder haar kinderen wenst. En iets wat geen enkele goede vader had bedacht toen hij kinderen kreeg. Na acht maanden ziek zijn stierf hij aan longkanker. Dit moet voor hem emotioneel onverdraaglijk geweest zijn denk ik. (En weet ik van horen zeggen).
Mijn vader heeft me iets meegegeven in acht maanden ziekteproces. Namelijk dat ondanks de omstandigheden, dingen niet hoeven te veranderen. Enkel jij besluit wat er verandert. Ik noem het een ziekteproces omdat het zo heet en omdat het zo was, ik heb er nooit echt iets vervelends van gemerkt dat hij ziek was. Dat is ook meteen waar ik tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor ben.
Zo veranderde mijn vader nooit om niet van mij te houden. Ook hield hij de routine waar een gezond gezin uit bestaat geen dag uit handen vallen. Hij vertrok elke ochtend naar zijn werk en kwam voor de avond thuis, maakte het eten klaar als mijn moeder aan het werk was. Zowel mijn vader als mijn moeder zorgde voor een fijne gezellige sfeer aan tafel als we samen aten. Gewoon precies zoals dat altijd bij ons thuis ging, voor ons als kinderen verandert er relatief weinig. Behalve dan dat mijn vader wel echt dood ging, dat was wat zeker was. Maar daar was je als kind toch niet echt bewust van en niet echt mee bezig.
Dat is wat ik mij herinner. Toen mijn vader nog leefde, was hij een levende demonstratie van wat ik nu een persoonlijk leider noem. Iemand die ervoor kiest om dat te doen wat nodig is om tot het gewenste resultaat te komen. En dat was in dit geval een zo krachtig mogelijke herinnering en fundament achter te laten voor zijn gezin en 2 kleine kinderen. Hij koos zijn eigen grafsteen, de muziek op zijn begrafenis, deed dit met vrienden, familie, de mensen die om hem gaven. Er heerste samenhorigheid en kracht. Deze kracht van vriendschap en verbondenheid is een goede haven, en een sterke basis om je leven positief te kunnen inrichten.
